De Nederlandse protestzangeres Sophie Straat (echte naam Sophie Schwartz) groeide eind jaren 90 op in de Pijp in Amsterdam en schrijft, samen met haar compagnon en partner Wieger, over maatschappelijke en socialemisstanden zoals de effecten van gentrificatie, feminisme en politiegeweld. Naast haar rol als vertolker van het levenslied is Sophie kunstenaar en maakt zij sociaal geëngageerd werk. Sophie Straat maakte ondanks dat zij begon tijdens de pandemie een bliksemstart van haar carrière mee. Ze won een Edison in de categorie ‘Hollands’ voor haar debuut EP ’T is niet mijn Schuld, waarbij de jury haar “actualiteit en urgentie” prees. Ze had met 'Tweede Kamer' een festivalzomerhit samen met Goldband in een zomer waar geen festivals plaats mochten vinden. Ze speelde met Andre Hazes (jr.) in de Ziggo Dome, met Donnie in AFAS Live, met Willeke Alberti in het Olympisch Stadion en met The Opposites in de Gashouder. Haar levensliederen verzamelden inmiddels meer dan 5 miljoen streams en Sophie Straat speelde op festivals van Oerol tot Best Kept Secret en van Wildeburg tot Lowlands. Zo is ze binnen no-time de onbetwiste koningin van een nieuwe generatie protestzangers gebleken.