Ik heb alleen de gewone cd beluisterd , akoestisch nog aan toe gekomen ,maar ik wou deze graag hebben .
Echt weer een prachtige cd van the cure en hoe vaker ik het luister hoe meer het groeit .

Ik kan me niet heugen dat er zo naar een album van The Cure is uitgekeken als Songs Of A Lost World. Dit 14e album volgt weliswaar na een hiaat van 16 jaar, maar dan nog. Het heeft ook vast te maken met de nummers die uitlekten dan wel live gespeeld werden, want die klonken niet alleen steengoed, ook zat er weer iets van vroeger doorheen. Dat blijkt ook de waarheid nu ik het hele album hoor. Ik hoef neem ik aan niet eerst iets over The Cure te zeggen? De muziek doet mij vooral denken aan het geheimzinnige van Disintegration (1989) en dan met de ijzigheid van Pornography (1982) er doorheen, maar dan met een donker en emotioneel nieuw jasje; iets dat misschien ook meer bij een “verloren wereld” aansluit. Deze zwaarte is toch wel opmerkelijk. Dat omlijsten ze met fraaie orkestraties, die troost bieden. Opvallend is het grimmiger gitaargeluid, waar ze wat mij betreft volkomen de plank misslaan in het nummer “Drone:Nodrone”. Op de andere plekken zorgt de gitaar wel voor de aansluiting met de sfeer. Veel songs gaan over verlies, afscheid en eenzaamheid. De broer van Smith is overleden, maar ook de hele wereldproblematiek speelt een rol in dit geheel. Hoewel Robert Smith onlangs in een interview heeft aangekondigd op zijn 70ste te stoppen (in 2029), als de band ook meer dan 50 jaar bestaat, lijken ze hier nog jaren mee te kunnen. Het maakt dat we deze mogelijke zwanenzang (op album dan) misschien wel extra moeten koesteren. Sowieso behoort het tot één van de beste albums van de groep.