Na de wat stemmige krakers Folklore/Evermore en TTPD komt Taylor Swift nu met een album waar de blijdschap van af spat. Zoals ze in het openingsnummer, Fate of Ophelia, al zingt heeft de liefde haar een vervelend lot bespaard, en in het vervolg van het album resulteert dat vooral in vrolijke liedjes, met zelfs af en toe een speelse, ondeugende ondertoon, zoals in Wood, afgewisseld met enkele verwijzingen naar minder prettige reacties die ze als superster te verduren krijgt, zoals in het heerlijke Cancelled. Het enige nummer waar ik zonder kan, is Actually Romantic - voor de rest is Taylor er wederom in geslaagd een album op te leveren dat onafgebroken in de herhaling kan, en dat tussen al haar andere werk niet misstaat. Absolute hoogtepunten zijn wat mij betreft Elizabeth Taylor, Eldest Daughter en Cancelled, maar maak me ook gerust wakker voor de rest!
